Ως ορισμό για την λέξη Εγωισμός, ο Αριστοτέλης έδωσε την έννοια της αγάπης που έχει ο άνθρωπος για τον εαυτό του εξηγώντας ότι είναι ένα αίσθημα ολότελα φυσικό.
Μερικοί είπαν ότι ο εγωισμός είναι μία ξεχωριστή φιλοσοφία, κάποιοι τον κατέκριναν από την άποψη ότι παραγνωρίζει τη θεωρία της αλληλοβοήθειας, και πολλοί τον χαρακτήρισαν ως ελάττωμα διότι κυριαρχεί το εγώ σε αντίθεση της λογικής.
Μια μικρή ιστορία λέει ότι κάποτε ήταν ένας σπουδαίος Αξιωματούχος σε κάποια χώρα με απεριόριστη δύναμη εξουσίας που όμως παρά τη δύναμη του, έτρεφε βαθύ σεβασμό στον πνευματικό του δάσκαλο στον οποίο και πάντα συμπεριφερόταν με ευγένεια και ταπεινότητα.
Μια φορά που τον επισκέπτηκε τον ρώτησε,
-σεβαστέ μου δάσκαλε, τι είναι ο εγωισμός κατά την γνώμη σου;
Αμέσως ο δάσκαλος κοκκίνισε από θυμό και είπε άγρια στον πρώην μαθητή του,
-τι ανόητη ερώτηση είναι αυτή;
Ο Αξιωματούχος αμέσως πετάχτηκε πάνω ξαφνιασμένος από την αντίδραση του δασκάλου του και φανερά εκνευρισμένος, ήταν έτοιμος να βάλει τις φωνές στο δάσκαλο του που επέπληξε αυτόν, έναν σπουδαίο πολιτικό που τον έτρεμε όλη η χώρα.
Τότε ο δάσκαλος τον πρόλαβε χαμογελώντας ήρεμα και του είπε,
-αυτή η συμπεριφορά σου αγαπητέ μου είναι ο εγωισμός.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Κατά τη γνώμη μου ο εγωισμός είναι αίσθημα αυτονόητο που έδωσε η φύση στον άνθρωπο για την αυτοσυντήρηση του. Είναι η θέληση του για το συμφέρον της προαγωγή της δικής του ευημερίας, ένα συναίσθημα παρόμοιο με τις φυσικές αισθήσεις που φέρει ο καθένας εκ της γεννήσεως του.
Είναι η φυσική τάση για αυτοσυντήρηση του ανθρώπου που πηγάζει ως εκ της φύσης του να αγαπά πρώτα τον εαυτό του και ότι άλλο αισθάνεται πως του ανήκει. Είναι μια εξήγηση που αν την δούμε σωστά, θα καταλάβουμε ότι εμπεριέχει μια ηθική που εξισορροπεί τις συμπεριφορές όλων των ζώντων ανθρώπων και οργανισμών, διότι τα αποτελέσματα των συμπεριφορών ως απόρροια αυτών των συναισθημάτων καλών ή κακών, καθορίζουν την τάξη και αρμονία σε ολόκληρη τη φύση. Αν σκεφτούμε ότι πρώτα αγαπάμε τον εαυτό μας, ύστερα τα παιδιά μας και την οικογένεια μας, την περιουσία μας, τον τόπο μας , την πατρίδα μας και ούτω καθεξής, καταλήγουμε να ονομαζόμαστε λαοί φιλόπατρεις, κάποτε και εθνικιστές.
Εάν όμως συμπεριφερόμαστε με υπέρμετρο βαθμό ένεκα αυτής της αγάπης για τον εαυτό μας, πολλές φορές αδικούμε τους άλλους, γινόμαστε φίλαυτοι και χάνουμε την ηθική την οποία λαμβάνει υπόψιν της και εξισορροπεί το καλό του καθενός με το καλό του συνόλου ή του διπλανού του.
Φιλαυτία είναι η αγάπη του εαυτού σε μεγαλύτερο βαθμό από αυτόν που υποδεικνύουν οι συμβάσεις της ηθικής και ονομάζεται υπέρμετρος εγωισμός. Όταν ακόμα ο εγωισμός συνοδεύεται και από αυταρέσκεια, τότε από αυτόν προκύπτει η αλαζονεία.
