Σε λίγο όμως ο σκορπιός και πάλι έπεσε στο νερό. Ο μοναχός και πάλι τον έσωσε, ενώ ο σκορπιός και πάλι τον ξανατσίμπησε.
Ο άλλος μοναχός απορημένος τον ρώτησε,
-Μα αδελφέ μου, γιατί συνεχίζεις να τον σώζεις, αφού το γνωρίζεις ότι είναι στην φύση του σκορπιού να τσιμπάει;
-Διότι είναι στην δική μου φύση να κάνω το καλό και το ηθικό,
απάντησε ο μοναχός.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Η υπέρτατη τιμή του ανθρώπου θα έπρεπε να είναι η ηθική του. Η υπέρτατη έκφραση της τιμής του θα έπρεπε να είναι τα πιστεύω του και ο λόγος του.
Πολλοί γράφουν ότι υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που δεν εξαγοράζονται ούτε παρασύρονται, που είναι τόσο πολύ ηθικοί και δίκαιοι, ώστε αποτελούν παραδείγματα για τους άλλους.
Τέτοια παραδείγματα στην ιστορία υπάρχουν. Είναι άνθρωποι που έχουν ιδέες δικές τους και που δεν καθοδηγούνται από πουθενά, από κανένα άλλο σκεπτικό εκτός από αυτό που η ίδια η συνείδηση τους προτείνει ως ηθική αξία και που δεν εντοπίζεται στις εξωτερικές τους πράξεις καθ' αυτές, αλλά στην ποιότητα της βούλησης της διάθεσης τους η οποία δεν διαγνώθεται με μόνα τα εξωτερικά φαινόμενα της έμπρακτης συμπεριφοράς τους, αλλά πράττοντας και ενεργώντας χωρίς ιδιοτελή κίνητρα και συμφέροντα.
